Wat een jaar dat 2019. Ik heb niet veel goede lp’s of cd’s gekocht. Het meeste boeide me gewoon niet. Alles lijkt wel een herhaling van zetten de laatste periode. Echt baanbrekende nieuwe bands heb ik niet kunnen ontdekken. Op een paar uitzonderingen na dan.

Nummer 1

Voor mij staat Violet Cold met Kosmik gewoon stipt op 1.
Ik heb het al eerder geschreven. Violet Cold maakt grensverleggende metal. Black metal of wat dan ook. Bijna iedereen die dit voor de eerste keer hoort weet niet waar deze muziek te plaatsen. Fantastisch toch. Ach ik kan er wel lang over schrijven. maar Muziek moet je gewoon horen. Doen…

Nummer 2

Nummer twee is de band White Ward met het album Love Exchange Failure. Uit Oekraïne.
Je begrijpt het al. Ik was al langer behoorlijk uitgekeken op de nieuwe en moderne metal releases. Voornamelijk omdat alles tegenwoordig digitaal gladgestreken wordt. Probeer eens de playlist met nieuwe metal albums op spotify maar eens uit. Bizar hoe nietszeggend alles is geworden. Bijna geen band klinkt fris en heeft een eigen geluid. Doe je ogen maar dicht en begin te raden welke band op staat. Hoe anders was dat vroegah. Vandaar ook dat ik meestal ‘moderne’ bands draai zoals All Pigs Must Die, Baptists en bijvoorbeeld Wear Your Wounds. Die zitten wel vol energie, hebben goede herkenbare riffs en geven je een kick.

Sinds een paar maanden draai ik ook veel muziek van bands die vallen onder de noemer ‘post black metal’. Het zal wel. Ik vind het wel erg in de haak. Vooral White Ward uit Oekraïne is boeiend bezig. Ik heb ze ontdekt omdat ik de hoes prachtig vond. Een mooie foto die het desolate, anonieme en stedelijk leven goed weergeeft. White Ward combineert zoveel stijlen en genres met elkaar. En de combinatie jazz met metal is deze keer wel goed geslaagd. Afzonderlijk draai ik jazz en metal graag. Maar gecombineerd is het meestal niet te pruimen naar mijn bescheiden mening haha. White Ward weet hoe het wel moet. Goed. Ook hier weer gewoon snel luisteren dit album. En ik snap dat de zangstijl niet iedereen zal bekoren. Zie het als een instrumenten.

Nummer 3

En drie is Brant Bjork met Jalamata.
Ja klopt helemaal. Oud maar wel nieuw remastered en remixed. Het origineel komt uit 1999. Man wat heb ik dat album grijs gedraaid. Op cd. Dat wel. Uiteindelijk had ik het album ook als dubbel lp. Maar nooit gedraaid en weer verkocht. Grote fout van me. Shit happens. Nu is deze sublieme lazy desert rock weer nieuw uitgegeven. En hij klinkt nog steeds tijdloos. Heerlijk om op te zetten tijdens werk. Brant Bjork kennen jullie wel. Hij was de originele drummer van Kyuss. Tevens heeft hij ook bij Fu Manchu gedrumd. En gitaar spelen kan hij ook al. Hoor mijn alltime favoriete nummer ‘Gardenia’. Inderdaad van Kyuss door Brant Bjork.